Tarifelerin Geleneksel Amaçları

1-Gelir Sağlama

2-Koruma

Gümrük vergilerinin uygulanmasında en yaygın iki amaç, devlet hazinesine gelir sağlamak ve yerli sanayiyi dış rekabetten korumaktır.

-Bu vergiler çeşitli ülkelerin bütçe gelirleri içinde farkı oranlarda yer tutabilirler, özellikle az gelişmiş ülkelerde devlet hazinesinin önemli bir gelir kaynağını oluştururlar.

-Gümrük vergileri, sınır kapılarındaki görevliler tarafından, malların girişi sırasında oldukça kolaylıkla tahsil edilebilmektedir.

-Gelir amaçlı gümrük vergileri genellikle halkın yoğun biçimde tükettiği mallar üzerine konulur. Çünkü talebi esnek mallara uygulanan yüksek gümrükler tüketimin kısılmasına yol açarak vergi gelirlerini önemli ölçüde düşürebilir.

-Tarih boyunca özellikle merkantilist dönemlerde tarifeler hazineye gelir görevinin başarıyla yerine getirdiler. Fakat, 19. yüzyıldan itibaren serbest ticaret koşulu altında niteliği değişerek gelirden ziyade koruma amaçlı kullanılmaya başlanmıştır.

-Diğer taraftan çoğu az gelişmiş ülkelerde tarife gelirlerinin toplam bütçedeki gelirler içinde hala büyük bir yeri vardır.

-Gümrük tarifeleri temel olarak, ithal malların yurtiçinde fiyatını yükselterek bu malların benzerlerini (ithalata rakip malları) üreten yerli üreticileri dış rekabetten koruyucu bir etki doğurur. Vergi oranlarının ayarlaması bu korumanın gerçekleşebilmesine önemli bir noktadır.

-Bir yerli mala tam koruma sağlayabilmek için, o malın yüksek yurtiçi fiyatı ile ondan düşük dünya fiyatı arasındaki fark tutarında veya daha yüksek ölçüde bir vergi konulması gereklidir. Bu tür gümrük vergilerine ''yasaklayıcı'' (prohibitive) vergi denmektedir.

-Tersine, yurtiçinde üretimi yapılmayan bir mala konulan vergi ise tamamıyla ülkenin hazinesine gelir amaçlı koyulmuş olur.

-Gümrük tarifelerin diğer önemli bir etkisi de büyük ölçülerde ödemeler dengesi açığına sahip ülkelerin dışarıya döviz çıkışını engellemesini sağlamaktır.